U gebruikt een verouderde browser. Wij raden u aan een upgrade van uw browser uit te voeren naar de meest recente versie.

 

 

Engelenpraat 11, over macht/machteloosheid;  moeten en negativiteit

In de loop der jaren ontwikkelde zich een persoonlijke omgang met 'Gidsen van het Licht'. Elders zullen dergelijke ervaringen weer anders benoemd worden. Het gaat altijd om een ontmoeting met een Lichtwezen, Iemand die boven het gewone alledaagse uitstijgt, liefde, wijsheid en vrede uitstraalt. Voor mij, vanuit mijn traditie, is dat een engel, nauw verbonden met Jezus en met God. Sommigen beleven zo'n ontmoeting éénmaal, bij toeval, anderen gaan er gericht naar op zoek. Zo leerde ik 'geïnspireerd schrijven' in de vorm van een soort 'vraag- en antwoordspel' waarin ik met mijn vragen kwam, en al luisterend de antwoorden opschreef: het was en is voor mij een prachtige vorm van gebed, niet alleen via woorden, maar ook via beelden en gevoelens en energie. Daar wil ik je graag in laten delen. En niets houdt je tegen om zelf ook te gaan oefenen: zie 'engelen-contact NU' 

 

Macht / machteloosheid

 

Machteloosheid. Is dat niet een gevoel wat er zo’n beetje bij hoort? Kijk even wat er in de wereld gebeurt! Of wat er kan gebeuren als ik in de auto stap, of zelfs maar het zebrapad oversteek, of struikel in de gang! Ik ben/wij zijn kwetsbaar. Er bestaat dus zeker een alledaagse vorm van machteloosheid. Oké, sommigen zeggen van niet, maar dat is me nog een beetje te hoog. Er kan dus van alles mis gaan. Reken de simpele dingetjes gisteren maar eens, een winkel die ineens sluit als ik iets wil ruilen, een verkeerde maat hoeslaken kopen, een waarschuwing dat ik vergeet mijn paspoort te verlengen… Meteen begint er hiernaast werkelijk keihard een boormachine te loeien… Dat soort dingen dus. Het kost me natuurlijk bij die simpele dingen niet zo veel moeite om dat te accepteren. Dat is de macht die ik in ieder geval heb: bepalen hoe ik er mee omga. Nou ja. In zoverre ik iets over mijn eigen gevoelens te zeggen heb dan. Dat angstige gevoel van machteloosheid is behoorlijk hardnekkig, en dringt overal in door lijkt het wel. Lieve Helper. Wil jij hier alsjeblieft nog iets over zeggen? 

Machteloosheid is net zo’n grote valkuil als liefdeloosheid, ze zijn natuurlijk met elkaar verbonden, maar het is wel nodig dat je ze naast elkaar blijft onderzoeken. De machteloosheid uit zich ook in je eigen gevoel van wanhoop. Denken dat het nooit iets zal worden. Het heeft dus ook weer met vertrouwen te maken. Zo is het iedere keer: je pakt er één woordje uit, en meteen valt er een heel stapeltje om. Daarom is het ook zo verwarrend. Dat geeft helemaal niks, toch wordt het bij elke stap iets duidelijker. En zelfs door het omvallen van dat stapeltje wordt het duidelijker, omdat je het dan weer eens vanuit een andere hoek kan bekijken. Het komt goed.

Ik besef dat de echte moeite zit, in het toegeven dat ik me inderdaad altijd machteloos voel, en dat dat niet verandert, alleen maar door er een keertje naar te kijken en er over te schrijven. Het wordt alleen maar duidelijker voelbaar. Wil ik ooit ophouden met me machteloos te voelen?! Jawel, maar iets NIET willen lukt niet zomaar! Ik weet het gewoon niet zo goed. Dat wat angstige gevoel is wel echt. Het onzekere gevoel, dat alles zomaar om je heen in zou kunnen storten, zonder dat je daar enige invloed op uit zou kunnen oefenen. En alweer, dat zouden sommigen niet met me eens zijn, die gaan uit van ‘zo binnen, zo buiten’.  Maar dan nog, dan betekent dat gevoel van machteloosheid dat ik het in de buitenwereld ook bèn. Het heeft ook met KRACHT te maken. Machteloos-zijn is weinig kracht hebben, en nee, sterk ben ik zeker niet. Ik ken mensen die over een soort natuurlijk overwicht beschikken, ook dat is natuurlijk een bepaalde kracht. Als ik anderen iets kan leren, dan voel ik daar ook wel iets van, denk ik. Juf-zijn is wel een kracht van mij. Spierballen heb ik in ieder geval NIET, dus die vorm van kracht is in ieder geval afwezig. Tja. Die machteloosheid is dus ook een soort cultureel bepaald. Geboren als meisje, een arbeidersgezin – pa voelde zich duidelijk ook zeer machteloos tegenover iedere hogere heer… opgevoed met de christelijke plicht tot ‘dienen’… Cultureel bepaald dus, ook dat nog.

Maar ik ben natuurlijk niet machtelozer dan willekeurig ieder ander – en dan heb ik het niet over wel of geen macht uitoefenen, dat is helemaal niet belangrijk. Het gaat over dat gevoel. Er kan iederéén van alles overkomen. Dit is de aarde. Dus dat algehele gevoel van machteloosheid is in werkelijkheid maar beperkt tot een deel van het leven, en daar is het dan alleen nog een kwestie van kiezen hoe je daarmee omgaat. Soms ermee aan het werk gaan, soms het accepteren. Zoiets. Dat is eigenlijk het aardse leven accepteren, en weten dat je daar in zekere zin machteloos bent. Of misschien steeds minder, nadat je bewuster wordt. Meer bewustzijn vermindert de machteloosheid. Tot zover nog helemaal mee eens. En momenten dat ik écht machteloos ben, moet ik niet opvatten als een bewijs dat ik TOTAAL machteloos ben, in alle opzichten. Want dat slaat nergens op. Dat heeft het effect dat ik stil kom te liggen, letterlijk bijna, alsof elke beweging gevaar kan opleveren en alleen het stilliggen, bewegingsloos zijn, veilig is.

Meditacion angel - AlonsoMeditacion angel - Alonso

 

Lieve gidsen. Waarom is het vaak zo moeilijk om mezelf wat discipline op te leggen, zodat wat ik echt wil ook van de grond komt?

Omdat je te weinig aandacht schenkt aan de wil van je onbewuste. Nog steeds. Het oude patroon van macht zit nog diep. Je wilt  ‘je wil opleggen’ aan jezelf. Dat is macht. Dat is de oude afgescheiden manier van werken, waarbij je delen van je persoonlijkheid tegenover elkaar opstelt. Maar ze staan niet tegenover elkaar. Ze zijn met elkaar verbonden, vormen een eenheid. Dus in de methode zit al de mislukking ingebakken. Dus ja. Hoe moet het dan.

 

Laat je niet onbewust leiden door de spelbrekers van het onlicht. En dat gebeurt, bij alles waar je onbewust van blijft. Zij gaan voor macht. In de wereld zie je weerspiegeld hoe groot hun terrein is. Ze denken te winnen – maar wat winnen ze dan? Het is leeg, hol. Niemand wordt gelukkig van macht. Het is meer een verslaving aan het machtsspel. Er zijn spelregels: macht oefen je het beste uit over mensen die zichzelf kleiner maken, bang zijn, geen verantwoordelijkheid willen of zelfs kunnen nemen, omdat ze vinden dat zij nooit de actieve partij zijn. Zij móeten. Kunnen niet anders, niet méér. Het is heel, heel diep doorgedrongen in de mensheid. Hun grootheid vergeten. Hun potentie. Hun kracht. Zo ontstaat er steeds meer afstand tussen ons, hun Helpers en zijzelf. Wij hebben niets met macht, niets met negativiteit. Wij zien nog steeds al die kwaliteiten waar je zelf blind voor bent geworden, maar je hebt je allang aan de kant van de spelbrekers geschaard. Je gelooft niet in al dat moois, niet echt. Dus verwacht niet dat het zomaar kan keren, anders kan worden. Het Padwerk van Eva Pierrakos heeft daarin een weg gewezen, maar juist omdat het zo’n lange moeizame weg is, is het voor de spelbrekers een kleine inspanning om mensen daar weer vanaf te helpen. Je wilt het liever wat gemakkelijker, toch? Daar zijn altijd wel argumenten bij te bedenken. Goed. Het is nu 9.15 uur, tijd om te gaan slapen en nog wat te denken misschien, of te mediteren. Maar in slaap vallen is ook prima, je lichaam weer in orde krijgen. Het huilt ook om al die verloren tijd, al dat ongelukkig zijn, negatief zijn, instrument van de spelbreker.

LIEFS

Dank je wel.

 

Moeten

 

Lieve Clara. Wil jij met me praten?

Ja.

Dat is heel fijn. Dank je wel. Kan jij me uitleggen waarom ik het contact steeds opnieuw laat versloffen?

Ja. Dat kan ik. Het is niet zo moeilijk, van hieruit gezien. Het komt door het leven lieve schat. Het leven glijdt voorbij. Je wil er meer van genieten, maar dat lukt je nog niet al te best. Steeds val je terug (alhoewel steeds wat minder) in de oude vertrouwde manier van dingen aan jezelf opdragen, je klussenlijst afwerken. En tegelijk verzet je jezelf daartegen. Wil je je vrij voelen, geen klussen meer hoeven te doen. Het hoort nog steeds bij de strijd om helemaal vrij te worden. Je van jezelf te bevrijden dus, je oude patronen achter je te laten, zelf de verantwoordelijkheid te nemen en duidelijk te kiezen voor wat je zelf wilt. WIL je contact met me, of vind je dat het toch eigenlijk ‘moet’? Er is een zwakke stem die zegt dat je dit wilt, maar het wordt nog vaak overschreeuwd door de stem die vindt dat het MOET. Dat dit het is wat zin aan je leven geeft, en al het andere maar bijzaak is. Wat onzin is. Het is een talent, dat je dit kan. Het is fijn om je talenten te ontwikkelen, daar word je blij en gelukkig van. DAT is een belangrijke reden om dit te doen. Toch? Keuzes, daar gaat het om. Keuze tussen moeten/je laten meedrijven, of bedenken wat je echt wilt en daarvoor kiezen. En om hulp vragen natuurlijk.

La Palma, kerkaltaarLa Palma, kerkaltaar

 

 

Negativiteit

 

Ik sta naar je te kijken, en het doet me verdriet dat ik je zo slecht kan bereiken. Waar is dat vrolijke kind gebleven, dat kleine kind dat huppelend het leven door ging? Het leven lijkt voor jou op een soort glijbaan, en het is alsof je steeds verder naar beneden gaat. Ik kan je daar niet mee helpen, omdat het een negatieve spiraal is, waarin ik geen plaats heb. Negativiteit is iets anders dan verdriet. Bij pure gevoelens, zoals verdriet of pijn of angst - daar kan je me altijd bij roepen, en dan kan ik je ook altijd steunen. Maar je kunt ook gewoon van die glijbaan afstappen. Ernaast gaan staan, en dat huppelende kind van vroeger te hulp roepen. De engelen te hulp roepen. Maar vertel ze wel precies wáár je hun hulp bij wilt! Waar wil je aan gaan werken? Weet je, lieve schat, we zijn zo afhankelijk van jou. Als jij diep van binnen overtuigd bent, dat het leven niets anders is dan die glijbaan die eindigt in donkere somberte, dan treuren wij met je mee. Als jij besluit dat je meer liefde en geluk en gezondheid in je leven wilt toelaten, meer schoonheid, dan juichen wij met je mee. We sturen je aanwijzingen, we helpen je dat gevoel in jou te laten groeien, we brengen je in contact met mensen die je kunnen helpen. Je kunt beginnen met iedere dag een kwartier stil te zitten of te liggen, en een lichtmeditatie te doen. Ga met je aandacht naar je hart, voel dat gebied, en stel je dan voor dat het licht van Christus daarin gaat schijnen. Voel hoe het overal in doorstraalt. Zet de wekker, blijf er minstens een kwartier mee bezig. Laat dat gevoel verder met je meegaan, de dag door, laat dat het middelpunt van je leven worden, en laat het oude ‘glijbaan’-patroon steeds verder achter je.

 

Wij willen je dragen, je meenemen naar een andere wereld, een wereld die in jou begint. Jouw omgeving weerspiegelt je innerlijk, besef je dat? Daarom kan het heel goed helpen om voor wat vrolijkheid in je omgeving te zorgen, dat ondersteunt de verandering van binnen. Kleuren en vormen waar je blij van wordt. Je zal betere keuzes maken als je weer meer één bent geworden met het huppelende meisje, meer één met het licht. Wat je gezondheid betreft: ook daarin wordt je innerlijk weerspiegeld. Als je in die lichtmeditatie bewust met je aandacht naar die lichaamsgebieden gaat, die de lichtkracht van de genezing nodig hebben, en daarbij de hulp inroept van de gids die niets liever doet dan jou helpen om te genezen, dan zal je gaan merken dat het helpt. Deze raad biedt geen gemakkelijke oplossingen, eerlijk gezegd begrijp ik heel goed dat ik iets heel moeilijks van je vraag. Maar ik beloof je dat we voor je klaar staan, en dat het je leven zal kunnen veranderen op een manier waar je je nu nog geen voorstelling van kan maken. Vergeet nooit: we zijn altijd bij je.

 

Lieve gidsen van het licht. Ik ben jullie zo dankbaar, dat je niet allang de moed hebt opgegeven en naar elders bent vertrokken. Dank jullie wel, dat je zoveel meer geduld hebt dan ik.

Het gaat om de tegenstelling tussen jouw lichtwezen en de aardse variant. Je laat je te veel meeslepen schat, en wel de verkeerde kant op. Dat is pijnlijk voor ons en voor jou, al begrijpen we het wèl. Zit er niet over in, oordeel niet, word je alleen je ketenen bewust en schud ze af. Het is te veel allemaal, zonde van de energie om ze nog langer mee te slepen. Het zijn de ketenen van het verstand, of beter gezegd: het in kringen rondmalen van je gedachten. Houd op met je schuldig te voelen. Laad ze maar op het lam, dat huppelt er wel mee weg!

DANK

 

Wat doe je vandaag nog voor de macht van de eerste kracht om te eindigen in het laatste vaarwater. Oftewel – (want hier begrijp je niets van) hoe komt het dat je mijn woorden zo nodig hebt terwijl je je eigen denken uitschakelt? Denk zelf. Rust niet voor je de waarheid gevonden hebt. Zoek ernaar. Dat vind je leuk. Ga niet teveel bij de pakken neerzitten. Je bent nog niet oud. Nog lang niet. Je hebt nog jaren voor de boeg, waarin er veel werk voor je ligt, werk dat je met veel plezier kan doen – of niet. Het is aan jou. Ik weet dat je moe bent van de structuren, de beperkingen, de tegenstand. Die zal nooit verdwijnen, hoogstens een andere vorm krijgen. Het hoort bij het leven.

HOE STOP IK DIE NEGATIVITEIT?!

Dat is een goede vraag. Vind het antwoord in je hart. Delf de liefde op, de liefde voor mensen, voor hun verlangen, hun tekortkomingen. Ga niet langer aan hun kant staan, wachtend op redding, verlangend naar iets waarvan je tegelijk denkt dat het onmogelijk is. Alles is mogelijk, bij God en bij jou. Sleur jezelf uit die modder, die je zelf creëert. Je maakt het leven nodeloos ingewikkeld. Sta op! De Heer leeft! En jij ook! Leef je leven in navolging van mij, in liefde elke dag opnieuw. Dit, deze stemming waar je nu in verkeert, is oude wijn in nieuwe zakken. Het is het oude gevoel dat het leven niet de moeite waard is, hoe sneller richting dood en weg van alles, hoe beter. Het is dát, of de nieuwe fase begroeten, verwelkomen. Strek de slappe knieën!

Het gaat om een hele oude pijn, die je maar moeilijk kwijtraakt. Het is deze aarde, het is je eigen leven, dat grotendeels voorbij is. Niet erg, maar ach, wat heb je toch veel tijd verspild met ongelukkig zijn, met naar anderen kijken, naar andere omstandigheden… en het houdt maar niet op. Dat ís droevig.

Maar lieve schat, je hebt jezelf niet gemaakt, niet bewust tenminste J  dus hier valt wel wat aan te doen. Luister naar je lijf. Trek je terug, zoek je hart op, open die opnieuw en opnieuw. Maak contact met de stroom van liefde, duik in die stroom, je mag er in spelen, er van drinken, je mag je erdoor laten dragen, je er in wassen. Spoel de negativiteit van je af lieve schat, het dient nergens toe. Het droevige kind in jou wil liever spelen, en vrolijk zijn. Ik wil je helpen als je me de kans geeft, en niet in je poeltje blijft zitten mokken.

 

Vannacht (tweede pinksterdag) woedend in mijn droom – op mijn familie, alle mensen op deze wereld, met hun afgeknepen liefde, de minieme deeltjes die uitgedeeld worden… echt woedend was ik. Wakker en wel zie ik weer even hoe we allemaal misvormd zijn op dat terrein. Ook ik, mijn kinderen, kleinkinderen… Heb je nog goede raad voor me Hala?

Ik barst van de goede raad! Allereerst wil ik je zeggen dat ik van je hou. Dat zou je je wat vaker bewust kunnen zijn. Je vergeet zo snel dat vuur in je hart. En dan de negatieve gedachten. Blijf ook daar attent op. Laat mij iedere keer een lichtflits gooien in je kruinchakra, waarmee de negatieve gedachten uitgebannen worden – dat is allemaal donkerte, duisternis. zestig jaar gewoonte ban je niet zo gemakkelijk uit, dus daar heb je alle hulp bij nodig. VRAAG DAAR DAN OOK OM.  Als dit je lukt, heb je al heel veel gewonnen.

Houd verder contact met ons, luister naar onze raad, blijf in open verbinding, via je hart en je kruin. Daag ons uit, laat ons zien dat je serieus van plan bent om hier werk van te maken, want eerlijk gezegd hebben we de moed een beetje laten zakken en je doelen al naar beneden bijgesteld. Niet erg, maar we weten dat je eigenlijk meer wilt. Dus jammer is het wel. Dit is ten diepste waarom je je zo onvoldaan voelt. Je voldoet niet aan je eigen verwachtingen, plannen. Alleen hebben die niets met je levensomstandigheden te maken, maar alles me die vurige liefde, en het samenwerken met ons. Je doet het al – maar het kan nog veel beter. Als je daarmee aan de slag gaat, zal je zien dat je je meer voldaan en gelukkiger zal voelen. Zit er niet over in, houd op met je zorgen maken over van alles - daarmee geef je de toekomst alweer een negatieve wending. Het zal goedkomen. Laat het rusten. Het komt allemaal op z’n pootjes terecht.

liefs

HALA en de anderen. 

Dank je wel.

 Lieve Hala. Ik verlang ernaar om wat dichter bij jou, mijn hart, mijn hoger zelf – te komen. Tegelijk val ik meteen stil – wat moet ik je vragen. Wat zijn we weer ver uit elkaar gegroeid. Daar schaam ik me voor.

Ja. Het is logisch dat die schaamte onze band niet bepaald versterkt. Zinloos. Je kan beter voelen hoe groot de liefde is die je hart vult. Veel zinniger. Volg de geweldige adviezen op die je anderen geeft, leef meer vanuit je hart, volg je impulsen, zoals je ook nu deed en je dan toch weer laat afleiden, maar gelukkig maar voor kort. De liefde is goedertieren. Zij praalt niet. Zij kwetst niemands gevoel. Zij zoekt zichzelf niet. Alles gelooft zij alles hoopt zij alles verdraagt zij. De liefde vergaat nimmer meer. Onthoud dat. De liefde vergaat nimmermeer. blijf je daarvan bewust.

Maar als ik oudere teksten teruglees, lijkt er wel helemaal niets veranderd. Het spijt me dat ik zo slecht naar jullie luister. Dat ik kans zie om altijd maar weer negatief te blijven, mezelf zo ongeveer met iedere gedachte naar beneden blijf halen. Vermoeiend hoor. Praat met me. Ook al weet ik het allemaal al. Praat met me. Herinner me er weer aan. Laat het me voelen.

Je hebt een bepaalde luiheid in je, die gebaseerd is op minderwaardigheidsgevoel. Gebrek aan hoop. De overtuiging dat het niet anders kan, dat het de moeite van het proberen niet waard is. Een ander moet je redden – en daar kan je dus nog heel lang op wachten. Het komt niet van buitenaf. Je zult zelf schoon schip moeten maken. Daar ben je ook wel mee bezig, maar het gaat tergend langzaam. Je stelt uit, allemaal uit angst, uit hopeloosheid. De energie zit in het slop. Je kan niet gaan zitten wachten tot wij, je gidsen, bij je terugkomen – wij kunnen niet anders dan op jou wachten, tot je je eigen hart serieus gaat nemen en ervoor gaat stáán. Het is een keuze – ondoordacht terugzakken in het oude spoor, of bewust de nieuwe weg gaan, en een nieuw spoor maken – je hebt die oude figuren en patronen al lang uit je huis verwijderd, vul je huis met licht en vreugde en trillende energie van ons. Werk met ons samen, je bent zover. Je kan het. Denk niet dat het moeilijk is. Het zal je veel minder energie kosten dan nu. Je mag jezelf zijn. Wij hebben het volste vertrouwen in dat hart van jou. Het is groot genoeg. Een groot deel van je droefenis nu is het gevolg van je geblokkeerde hart. Denk aan die zin die je las: ‘Liefde maakt ons wakker uit die lichte sluimering waarin we door het leven gaan.’

Bij jou is het meer een coma, maar het gaat om het idee. Liefde maakt je wakker. Word wakker. Hoe aantrekkelijk is al die negativiteit eigenlijk? Het houdt je slachtoffer, dat is natuurlijk heel aantrekkelijk. Je kan er niets aan doen, arme jij. Bullshit. Je doet het zelf schat. Het is de angst. Het is altijd de angst die je belet te veranderen. Slaap lekker, en droom maar fijn. We komen er wel.

Borduurwerk kerk DiestBorduurwerk kerk Diest

 

Lieve Clara. Lieve Lieve Clara. Wil je me helpen en me wijzen op wat ik misschien fout doe? 

Het is niet moeilijk om te gaan zitten hakken. Dat je te snel wilt, te fanatiek bent en tegelijk fanatiek & wel bezig blijft met bijzaken… oké, pas daarvoor op, je voelde het zelf al vanmiddag. Dát gevoel hoort bij het moeten-werken. Het is een doodmoe-gevoel, en niet meer vrolijk en bij je bron zijn. Het is dus een terugzakken in het oude vertrouwde spoor…

 Het is een moeilijk geval. Dat is zeker. We hebben eigenlijk niks aan je. Je bent niks waard. Hopeloos, eigenlijk. Je kan niks, je weet niks, je doet niks. Ach ach. Gelukkig ben je met pensioen, zijn de verwachtingen ook niet zo hoog gespannen. Van anderen dan. Wel van jezelf natuurlijk. Jij zou wel eens even doorstomen, met dat diepgaande zelfonderzoek, hupsakee, verlicht. Je ergert je niet voor niets zo aan zo’n man waar je vriendin het over had. Die daar een beetje onbeschaamd verlicht zit te wezen. ‘Kom aan zeg, zandkorrelman. Doe normaal.’ Jíj blijft gewoon lekker griepen, kleintjes, dan hoef je tenminste niets engs, niets te veranderen. Wel zo veilig, toch? Rustig? Schuif dat padwerk maar opzij, dat wordt toch nooit wat. 

 Ziezo, heb ik nu genoeg in je straatje gepraat? Dan gaan we nu op een andere toer. Want je moest je schamen. Je hormonen kan je ook al niet meer de schuld geven, ouwe vrouw. Stap uit dat zelfbeklag, doe iets. Morgen ga je ook alweer bij zo’n mislukt leven op bezoek, kan je je lekker bij thuis voelen – of zelfs superieur aan voelen. Omdat jij het allemaal zo goed weet. Alleen jammer dat je er niets mee doet. Heel jammer. Dat kan namelijk ook anders. Heel anders. Roep onze hulp in, maar dan echt. Niet zo halfslachtig als nu.

Waar zit het zo ontzettend op vast?

 Op jezelf. Je angst. Die appelleert aan je luiheid. Het is / lijkt zo gemakkelijk om niets te doen. Je zou zomaar een 200ponder kunnen worden die nooit meer uit bed komt. Maar je vergeet één ding: elk korreltje zand doet ertoe. Je wordt niet echt kleiner, integendeel zou ik zeggen. Het doorprikken van die opgeblazen buitenkant, die buitenkant waar jij nu zo om treurt, die brengt je alleen maar bij de echte kern. Niet meer, niet minder. En wat doe jij? Jij doet alle mogelijke moeite om die buitenkant weer te restaureren. Om te weigeren naar de kern te kijken, om te doen alsof die niets voorstelt. Moeite geteut en gezeur. Wat vond je dan zo geweldig aan die opgeblazen buitenkant?

Het hield me overeind, het hielp me een plaats te hebben in het leven, te weten wat ik moest doen of niet doen, het gaf me een bepaalde plek, status, het was vertrouwd, veilig. En het zag er best mooi uit toch, ik had al mijn rollen aardig onder controle, vond ik zelf.

Ja. Maar je had nog steeds nauwelijks idee wie je echt zelf bent. Of je nu wel of niet kan liefhebben. Hoe echte eerlijkheid eruit ziet. Hoe de relatie met ons is, als je alle onzin eruit schift. Dus ga nu maar slapen. Morgen gaan we weer door. Het komt allemaal wel, traag, maar het komt wel. Zit er niet over in. Doen wij ook niet. Laat alle oordelen vallen, zoals je de bloem niet kan veroordelen omdat ze niet hard genoeg zou groeien. Het heeft tijd nodig, al kan je er zelf natuurlijk wel weer wát aan doen, haasten wij om erbij te zeggen J Je zag zelf al hoe je raar opkeek toen ik zo begon te schelden. Je bent al zo ver dat je weet dat het niet bij ons past. Nu nog leren dat het óók niet bij jóu past, dat er een andere houding nodig is, een houding waarbij je niet in de moppermodus schiet, alsof je een automaat bent, maar bewuster KIEST. 

Oké oké. Dank je wel voor de les....

vlg blzvlg blz