Engelenpraat 17: Verantwoordelijkheid; Verdriet, Verslavingen en Vertrouwen

Verantwoordelijkheid

Waarom je zo verantwoordelijk voelen? Dat hoeft dus niet – althans: dat is een les die je zou kunnen leren. Dat iedere volwassene verantwoordelijk is voor zijn of haar eigen leven, en jij die verantwoordelijkheid voor volwassen anderen niet op je hoeft te nemen. Liefde is niet hetzelfde als verantwoordelijkheid. Concentreer je op jezelf, je eigen weg. Je bent geneigd om een beetje ‘op te lossen’ in je zorg en verantwoordelijkheid van anderen. Daarmee doe je jezelf te kort.

In de meditatie zag ik een beeld hoe engelen me overdreven duwen in de rug gaven om me overeind te houden. Bedacht nederig en wel wat een vreselijke slappeling ik toch ben. En toen daagde het me hoe dit mijn excuus is om geen eigen verantwoordelijkheid te nemen. Het is óf te danken aan anderen dat iets is mislukt, óf ik voel me afhankelijk van Hogerhand.. en in zekere zin klópt dat ook, maar dat komt niet in de plaats van mijn eigen wilskracht en het nemen van verantwoordelijkheid voor mijn eigen leven en beslissingen….

Cherubijn, kerk AmiensVerdriet

Het is tijd. Het is tijd voor een nieuwe start. Je bent er aan toe. Dieper gezakt in jezelf, meer aandacht en acceptatie voor je schaduwkanten. Dat is goed. Het maakt je niet vrolijk, maar dat komt omdat je die schaduwkanten altijd associeerde met schaamte, verdriet en heimwee naar het licht. Ook dat mag je verwelkomen. Je hoeft er niet meteen vanaf. Laat de lichtstraal ook je verdriet verlichten, dat licht is gevuld met liefde. Wees niet bang voor het verdriet. Leer ermee te leven. Er zal nog genoeg vreugde zijn in je leven. Neem het zoals het is, omarm het alles, groei en verval, wijsheid en gekte.

Dank je wel.

Verslavingen

Een verslaving heeft alles te maken met jouw verlangens. Die heel groot zijn. Zo groot, dat je ze in kleine behapbare brokjes hakt, ze concreet maakt. Terwijl die verlangens eigenlijk duiden op jouw grootheid. Op wie je eigenlijk bent. Dat is heel moeilijk, daar word je treurig van, van dat diepe verborgen weten dat er heel veel mogelijk is. Je hebt er zo naar gezocht, terwijl je steeds meer ontdekt dat het er IS. Dat je niet hoeft te zoeken. Dat je niet hoeft weg te vluchten in alternatieven.

Vertrouwen

Hoe kan ik vertrouwen – dat ik niet zo hoef te vechten voor de dingen die ik zo graag wil. Het blijft maar vechten.

Vertrouwen en vechten staan tegenover elkaar. Vechten is een teken van géén vertrouwen. Het is zoals Jezus ergens in de bijbel zegt: Vader, ik wéét dat je mijn gebeden verhoort… punt is, dat het anders is als je handelt vanuit een goed gevoel, vanuit de zekerheid dat je hoe dan ook het geweldige mens bent dat wij hier zien, de rest, ach, hoe belangrijk is dat. Jij bent belangrijk. Ik wil je zo graag helpen, ik hou zoveel van je.

 Omdat je zo vaak onzeker bent, zoek je vertrouwen bij een ander. Wij willen je helpen om het in jezelf te vinden. Wij houden van sterke mannen en vrouwen, daar kunnen we vervolgens prachtig mee samenwerken (niet dat we dat nu al niet doen, maar ja, een beetje gids of engel wil altijd verder). WE ZIJN GELIJKWAARDIG. Jij bent net zo goed een engel, of een gids. Je hebt ook geweldige mogelijkheden, geweldig veel liefde in je.

Hoe kan ik vertrouwen vinden in mezelf?

Het groeit. Begin met gerichte aandacht, al is het maar een kwartiertje per dag, of in bed, voor of na het slapen:  Stil zijn, naar binnen keren, ontspannen, aarden, het licht opzoeken… en ons erbij roepen om je te helpen vertrouwen. Dan ontwikkelt het zich allemaal vanzelf. Het is meer een volgen van het groeiproces, dan het aansturen ervan. Het proces voltrekt zich aan jou. Sta ervoor open. Laat ons je helpen. Soms zijn we er ook voor troost, of andere dingen, maar het belangrijkste voor ons is, om jou te helpen met heel-worden. Wij zijn de helpers in het proces. Daar zijn we voor gevraagd, door jou, voor je geboren werd. Echt waar!

Tijdens een logeerpartij in het klooster ging ik aan het eind van een druilerige dag nog even naar buiten. Het bleek vandaag ‘Maria boodschap’ en dat betekende in de praktijk van het klooster extra lekker eten en tijdens alle vieringen een in alle toonaarden gezongen ‘weest gegroet, gij begenadigde’... ik nam al die groet uiteraard dankbaar in ontvangst. En las tussendoor een boek ‘het pad van de lichtwerker’ waaruit ik opmaakte dat wat meer vertrouwen in de (bege-)leiding van Hogerhand niet verkeerd zou zijn. Toen dus de wandeling.  Ik dacht aan het boek, waarin gezegd werd dat je in de vervulling van je wensen moest geloven zoals je het ook vanzelfsprekend vindt dat je boodschappenlijstje eindigt met een serie artikelen in de kast. ‘Test!’ riep ik en bedankte Hogerhand alvast voor de herten die Zij mij zouden gaan laten zien. Lachend keek ik om me heen en zag.... twee schattige konijntjes in het veld. Oké, ook leuk... toch? Maar misschien ben ik in het leven wel te vaak te snel tevreden, en dus schudde ik het hoofd. Nee, ik wilde herten! Toen ik het pad wat verder afliep vergat ik het al bijna weer, vanwege de modder en de plassen – maar toen keek ik opzij en zag, ver weg in het weiland, maar toch... zeven herten. En nee, het waren geen koeien of schapen. Want toen ik een tijd stil stond te kijken kwamen ze naar me toe gedraafd, en zag ik ze van dichtbij. We bekeken en groetten elkaar even, en toen draafden ze weer weg. Even later kwam er van de andere kant een auto aangereden, die naast me stopte: had ik ze ook gezien?? Het was de boswachter, die vertelde dat het twee mannetjes, drie vrouwtjes en twee kleintjes (hij gebruikte officiëlere termen) waren. Echt waar gebeurd dus, ik heb getuigen. Mooi hè.

Lieve Clara. Ik zit mijn dag, mijn tijd te verdoen. En tegelijk verlang ik naar werken-aan-het-contact-met-jou. Waarom werk ik mezelf toch zo tegen.

Het is geen tegenwerking lieve kind. Het is vertrouwen. Het gebrek eraan. En dan vooral vertrouwen in jezelf. Je kan dit niet, denk je. Ondanks alle bewijzen van het tegendeel. Al zouden er nu tien gidsen je kamertje in marcheren, dan nog zou je het niet vertrouwen, niet geloven. Dat is tamelijk vermoeiend, vind je niet. Zou het niet eens anders kunnen? Wat vrolijker? Wat meer met een opgewekt groei-gevoel? Je hebt vandaag met je vriendin gemediteerd, was dat niet fijn? Het was wat lastig om jullie op elkaar af te stemmen, en samen op avontuur te gaan, maar dat is voor haar veel lastiger dan voor jou, zij is zo gewend om het alleen te doen, terwijl jij al veel meer ervaring hebt met diepere meditaties met anderen. En toch gebeurde er heel veel. Denk even terug aan de ruimte die je voelde in je hart, de ruimte waarin geen muren waren, alleen maar energie, de verbinding die je daar wist met andere dimensies. En ook hoe je de liefdevolle energie door je heen voelde stromen. Dat heb je allemaal beleefd vandaag! Daar dacht je niet aan – maar wél aan die ‘verloren uren’. Het zou kunnen zijn dat het verlangen door zo’n meditatie sterker wordt, aangewakkerd wordt, en dat je dat wat moeilijk te hanteren vindt. Want vanmorgen wist je ook dat het om overgave gaat. De leiding uit handen geven. Dat is allemaal spannend. Vinden wij ook. We weten niet in hoeverre je dat zal lukken. De meeste mensen lukt het namelijk totaal niet. Maar jij weet ons wel vaker te verrassen, dus wie weet! Er kan je niets gebeuren, dat wil ik je nog wel een keer zeggen. Er wordt voor je gezorgd. Je bent met ons verbonden. Stevig. We laten je niet los. Het is een onbekende stap, maar je wordt er niet slechter van. Dat kan niet. Alleen maar beter, dichter bij ons, dichter bij de bron van liefde. Dus mediteer en schrijf lekker door. En maak er geen zoveelste plicht van, een moeten, iets vervelends dus. Want dat is een valkuil. Je bent heel bang om uiteindelijk van alles te moeten, een soort slaaf te worden, jezelf daarin helemaal weg te moeten gaan cijferen – nou, wat je daar ook voor kreten voor kan verzinnen. Het is iets vaags, maar wel een vertrouwd gevoel, vol verdriet en pijn. Je hebt wel vaker gedacht voor God te kiezen, en bent wel vaker geëindigd in slavernij. Zelfverloochening. Dus hoe kan je nu weten dat het echt anders is, dat dit echt de manier is. Dat weet je dus pas zeker als je het doet – en dat is dus een risico. Daarom begrijpen we ook dat het niet gemakkelijk is, niet zonder slag of stoot gaat. Hier werken diepe gevoelens in door. Dus val jezelf niet te hard. Wij begrijpen het. Zoveel dwaalwegen, zoveel desillusies, het is niet zo verbazingwekkend dat de meeste mensen als verdoofd rondlopen. Dus weet dat het niet zomaar een malle hobby is, dit gaat om heel wezenlijke dingen.

Ja ja. Dit klinkt allemaal wel heel mooi en heel troostend. Maar. Er blijft toch altijd een stemmetje in mijn achterhoofd zitten dat zegt dat ik zelf alles toch zo gezellig verzin, dat menselijke hersens tot de raarste dingen in staat zijn, dat ik altijd voorzichtig en kritisch zal moeten blijven om niet te eindigen als een échte mafkees. Als ik dat al nog niet ben. En dat staat wat diametraal tegenover overgave aan onzichtbare gidsen die werken met impulsjes in mijn denken, energietjes in mijn lijf, een kriebeltje hier of daar… Ik bedoel maar. Hoe kan je je daar nou toch serieus compleet aan overgeven?! Het lijkt toch altijd te veel alsof ik een maf spelletje met mezelf aan het spelen ben, om maar niet te hoeven voelen dat ik wel degelijk gewoon een eenzame mier op een gevaarlijke planeet in een gigantisch heelal ben. Nou jij weer. Lieve Clara. Het spijt me dat ik zo weinig vertrouwen in je heb.

Ja. Mij ook. Want hier sla je de spijker op z’n kop. En je zal moeten kiezen. Wat jij wilt – de keuze is aan jou. Niet kiezen is geen optie, want dan kies je voor het beeld wat je hierboven schetst. En is dat wat je wilt? Dat is de negatieve versie. De Gereformeerde Gemeente versie, waarbij God vooral angstaanjagend is, jou kan verstoten met een beweging van Zijn Hand. Die willekeurige enge God, die is nog niet uit je systeem lieve schat. Daarvoor ben je nog steeds op je hoede. Dat maakt dat je tot nu toe kiest voor de twijfel – en dat is dan nog gunstig uitgedrukt. Je kiest eigenlijk voor het ongeloof. Voor eenzaam-en-alleen. Dan weet je tenminste waar je aan toe bent. Geen binding – weet je nog? Want binding kan je niet aan. Dan kunnen de meest verschrikkelijke dingen gebeuren –dan doe je misschien iets fout, en gooit degene waar jij je met hart en ziel aan hebt uitgeleverd jou in de hel. Of, als het mensen betreft… ze zouden op een onbewaakt ogenblik, terwijl jij ze volkomen vertrouwt, uit kunnen halen. Jou vernietigen. Zo eng is het allemaal. Zie je hoeveel angst er ingebracht is, in al die aardse levens? En heus niet allemaal alleen maar verhaaltjes, vaak maar al te concreet, al te echt. Die angst komt echt niet uit de lucht vallen. Je komt ermee in aanraking, omdat je pogingen doet om uit je verdoving te komen. Weer te vertrouwen. Weer te kiezen voor een leven in liefde. Hallo, denk je dat dat zomaar gaat?! Dat is werkelijk heel moeilijk, extreem moeilijk. Vraag onze hulp, we willen niets liever dan jou erbij helpen. Zak niet terug, maar als dat wel gebeurt, veroordeel jezelf er dan niet om. HET IS MOEILIJK. Wij kunnen en mogen geen doorbraak forceren, ook al zou je dat wel graag willen. We kunnen dus niet met z’n tienen binnen marcheren. Je zit nog te vast in dat beeld wat je zelf schetste. Het eenzame beeld. Zelfs al stonden we voor je neus, dan zag je ons niet. Je kan niet meer aan, dan een vaag beeld in je hoofd. En dat is niet niks! Deze woorden zijn ook niet niks! En wat je al gedaan hebt aan meditaties en gesprekken ook niet. Maar het is niet meer dan het eenzame beeld dat wat opgerekt is. Het past nog allemaal in je hoofd, binnen je gedachten, of in je lijf. Weet je nog, die hand die je ooit concreet voelde, toen je alleen in bed lag? Doodeng vond je het. Dat was alleen maar mijn hand! Ik wilde je troosten, en je schrok je te pletter!

Maar waarom zei je dat er dan niet even bij, zo van ‘ik ben Clara, je liefhebbende gids, en ik kom je troosten’…  Nu ging het al heel beroerd met me, en voelde ik ook nog eens een ‘losse’ hand in mijn bed. Ik dacht dat het een enge geest was, die kwam spoken.

Ja, nou, die enge geest was ik. Die boodschap gaf ik je natuurlijk, en nu geef ik je ook weer de herinnering aan het gedichtje wat je toen schreef… misschien kan je het nog even opzoeken. Want op het moment zelf was die troost er, pas later, toen je erover na ging denken, kwam de angst.

Ik zoek het even op. Uit 1986.

In mijn bed

vind ik

een broodmager armpje

met een leeg handje.

Ik ben bang

maar

pak het stevig beet.

Begrijp ik het goed, dat er ook een associatie is met de kleine Rini?

Nee. Je ging er toen automatisch van uit dat jíj moest troosten, en mij maakte dat niet uit, het ging om de troost, om de nabijheid. Dit was het hoogst haalbare. Mijn punt is: het was iets moois, iets concreets. Zo zijn er veel meer voorbeelden. En je blijft ze allemaal consequent negeren. Laat het eens tot je doordringen. Er zijn geen muren, alleen maar in jouw verbeelding. Alles wat je zondags van de preekstoel roept is waar. Overtuig jezelf eindelijk eens. Dan hoef je zondags ook niet meer uit preken, lekker rustig J Je bent met ons verbonden. We zijn er, we zijn er voor jou. Geef je over, stap in die ruimte van je hart. Ik blijf bij je en houd je hand vast.

Dank je wel.