U gebruikt een verouderde browser. Wij raden u aan een upgrade van uw browser uit te voeren naar de meest recente versie.

Engelenpraat 6 over... een huilbaby; innerlijk kind; innerlijke rust; conflictsituatie

  

In de loop der jaren ontwikkelde zich een persoonlijke omgang met 'Gidsen van het Licht'. Elders zullen dergelijke ervaringen weer anders benoemd worden. Het gaat altijd om een ontmoeting met een Lichtwezen, Iemand die boven het gewone alledaagse uitstijgt, liefde, wijsheid en vrede uitstraalt. Voor mij, vanuit mijn traditie, is dat een engel, nauw verbonden met Jezus en met God. Sommigen beleven zo'n ontmoeting éénmaal, bij toeval, anderen gaan er gericht naar op zoek. Zo leerde ik 'geïnspireerd schrijven' in de vorm van een soort 'vraag- en antwoordspel' waarin ik met mijn vragen kwam, en al luisterend de antwoorden opschreef: het was en is voor mij een prachtige vorm van gebed, niet alleen via woorden, maar ook via beelden en gevoelens en energie. Daar wil ik je graag in laten delen. En niets houdt je tegen om zelf ook te gaan oefenen: zie 'engelen-contact NU'

 

Een huilbaby

Ook al besluit een ziel om terug te gaan naar de aarde, een nieuw leven te beginnen, dat wil nog niet zeggen dat het altijd gemakkelijk zal vallen. Sommige baby’s zijn de eerste tijd ontroostbaar. Stel je maar even zo’n pasgeborene voor: Zij is zo vol licht, een bundel liefde. En dan komt ze hier… daar gaat een mens van huilen. Die overgang kan heel moeilijk zijn, een enorme opgaaf. Ze voelt de zwaarte van de wereld zo, het verdriet, de pijn. Het gebrek aan liefde op deze aarde. Hoe kan je daar als kleine bundel mens in vredesnaam je weg in vinden? Het is haar ziel, die huilt. Wij zijn dan in grote getale om haar heen om haar te helpen, ze is nooit alleen. We weten: de aarde is niet alleen prachtig, het kan ook een helse plek zijn. We kunnen dan alleen maar hopen dat ze bij het ouder worden toch haar liefde weet mee te nemen, staande blijft, met een open hart. Dat kunnen maar heel weinig mensen. Ze kan dan toch nog een gelukkige tijd op aarde beleven, als ze heel dicht bij haar ziel weet te blijven, waar het licht straalt en de liefde woont. Maar hoe moeilijk is dát….

 

Innerlijk kind

Er is veel te winnen met een hernieuwde bewuste kennismaking met het kleine kind in jou, want het is een prachtig, lief, gevoelig, talentvol mensenkind. Je kan, samen met ons, als volwassene dat kind nu zelf opvangen, liefhebben. Liefde is er genoeg, we barsten ervan. JIJ barst ervan. Vertel dat het kleine kind. Laat het voelen. Koester dat kind. Wij helpen mee. Wij zijn er zo mee begaan. We gaan al zo lang met je mee. Je bent één van ons. Vergeet dat nooit! 

 

Innerlijke rust

Zolang je niet tevreden bent met jezelf, zal het niet lukken om je ook maar ergens echt thuis te voelen. Daar begint het allemaal mee. Wij vinden je zo al helemaal goed. Actie ondernemen in de buitenwereld omdat je het gevoel hebt dat het ‘moet’, ‘nodig is’… het zal niet helpen, het levert geen innerlijke rust op. Het proces is omgekeerd. Eerst de innerlijke rust, en als je daar thuis bent, dan ben je overal thuis. Dan weet je ook wat je te doen staat. Moeilijk hè. Het zou schijnbaar een stuk vlotter gaan als we eenvoudige concrete bevelen aan jullie konden geven! We beseffen dat het allemaal heel vaag en moeilijk klinkt. Vraag of wij ons licht erop kunnen laten schijnen. Dat licht zal alles verhelderen, als je het toelaat, als je ons laat helpen. Dat vraagt van jouw kant wel moed, en eerlijkheid. Als je liever dingen in het donker laat, niet wil weten, dan blokkeer je, dan kan er niets meer veranderen of verbeteren. Het is zo verschrikkelijk moeilijk om eerlijk te zijn. Om te benoemen wat je tegenhoudt (ik wil niet zeggen wat ‘fout’ is, want er is geen fout of goed, het gaat niet om een oordeel over van alles en nog wat. Oordelen blokkeren alleen nog maar meer). Het gaat om andere dingen. Met hele kleine stapjes, zoals een kind leert lopen, leren leven in het licht.

Je kan meer rust vinden door jezelf over te geven aan de wind, en niet te zijn als een zee die de andere kant uit wil stromen. Het leven is de zee, lieve schat. Laat je gaan, met de stroom mee. Soms is die diep en heftig, en soms vrolijk kabbelend. Wil het niet anders dan het is. Geef je eraan over. Verbeeld je dat je heerlijk in die zee drijft, dat de zee je draagt, en je brengt waar je wezen moet. Laat mij je helpen door de golven te leveren. De rustige vreugde is zo dichtbij, die is ook zo deel van jou, ook al ben je dat een beetje vergeten. Het is NIET WEG!!! Het is jou. Daarom ben ik ook zo graag bij je. Het is fijn om vrolijk te zijn. Dat kan niet altijd, op deze aarde, ik weet het. Maar in die rust heerst ook een bepaalde vreugde, die wel blijvend kan zijn, ondanks alles wat er om je heen gebeurt.

 Je ongeduld speelt hier ook een belangrijke rol. Het is van belang om dat ongeduld eindelijk eens aan de kant te schuiven, of liever gezegd: te transformeren in… ja waarin. Aan jou om dat uit te vinden. Maar we willen je wel helpen: het heeft te maken met onvrede met dit leven. Daarom zal het ook altijd weer de kop opsteken. Je ziet geen kans om tevreden te zijn met je leven. Dat is op z’n minst vreemd, want zo beroerd is dat leven van jou toch bepaald niet. Er zijn tijden geweest waarin je voor zo’n soort leven een moord gedaan zou hebben. Figuurlijk dan. Dus wat meer dankbaarheid zou geen kwaad kunnen. En dan is er ook nog je ego, die zo graag werkt met autoriteit: dit moet en dat moet en zus moet en zo moet. Vreselijk. Je ego is bang dat het aan vrijheid ten onder zal gaan – wat ook zo is. Dan is er ook nog je gebrek aan zelfvertrouwen. Altijd bang dat het niet zal lukken, dat het te moeilijk zal zijn, niet klaar zal komen… waar is dat op gebaseerd? Nergens. Alles lukt je, altijd. Dus zeg tegen je ego dat het eens lekker op het dak moet gaan zitten, laat je er niet meer zo door ringeloren. Dat leven vanuit het hart is echt niet zo’n gekke tip. 

Laat alles wat je doet

brandstof zijn op het vuur

van de liefde in je hart.

Alles met liefde doen dus, of in ieder geval met die intentie. Dat lijkt me al een aardige opdracht. Het lukt in mijn werk zo nu en dan, maar soms word ik er ook wel een beetje gek van, en zou ik graag wat meer rust hebben. Met pensioen gaan. Een oude gewoonte van me, altijd al bezig met de volgende fase. En me ondertussen schuldig voelen tegenover jullie, omdat ik te weinig toekom aan schrijven en mediteren... Hoe kom ik tot die overgave aan wat jullie / mijn eigen hoger zelf wil? 

Dat heeft ook te maken met je weerstanden. Heus, het kan echt waar allemaal best goed gaan. Sterker nog: het gáát al goed. Terwijl je nu zo verschrikkelijk veel energie verspilt aan die weerstanden over wat er allemaal 'moet'. Geen wonder dat je daar moe en humeurig van wordt. Je kan er ook mee ophouden, en bijvoorbeeld besluiten leuk werk tehebben. Want dat heb je, dat ben je misschien vergeten, maar het is wel zo. Het is werk dat bij je past, waar je geknipt voor bent, waar je heel veel mensen mee kan helpen, en waarbij het voor ons heel gemakkelijk is om mensen naar je toe te sturen, vooral degenen die dat niet zo gemakkelijk bij de reguliere hulp zouden doen. Dus als je je daar nu eens op concentreerde, dan draai je voor de rest je hand niet meer om.

Is het goed om weer eens te beginnen met precies op uren te werken?

Nee, dat lukt je toch nooit. Jouw manier is ook goed. Gewoon vanuit je hart, je buik. Doen wat op dat moment goed is om te doen. Maar denk er wel aan om ook afspraken te maken, let wel wat op die uren, vermors niet te veel tijd. Denk aan die brandstof. In plaats van een extra uur slapen kan je ook onze hulp vragen, extra energie.

 

Conflictsituatie

Lieve hemelse coaches. Als ik érgens van ondersteboven raak, is het wel van een conflict. Ik zit er middenin - kunnen jullie me alsjeblieft helpen? Ik heb dringend behoefte aan een goed gesprek met jullie. Lieve Clara. Wil jij als eerste contact met me maken, en me helpen te luisteren naar wat je me echt te leren hebt?

Ja, dat wil ik. Het gaat niet goed met je, maar dat wist je al. Je laat je ringeloren door een paar mensen, en vergeet die grote groep van mensen die gedeeltelijk van jou afhankelijk is. Laat die paar mensen niet zoveel macht krijgen schat. Dat verdienen ze niet. Laat ze niet zoveel macht over je uitoefenen. Waarom geef je de duivel zoveel macht? Dat is nergens voor nodig. Als je maar half zoveel naar ons luisterde, zou je zo ongeveer de wereld kunnen veroveren. Nu laat je de vijand binnendringen, en jou veroveren. Ga eens zelf bij de poort staan, en neem je voor niemand meer bij je binnen te laten die daar niet thuishoort. Vraag hulp van Jezus. Je intuïtie dat hij bij de poort wil staan klopt – maar houd wel zelf de verantwoordelijkheid. Vraag of hij jou wil steunen, doe het zelf.

Ergens moet het iets in mij raken, verband vinden. Hoe kan het anders dat ik me  zo door die woede en dat wantrouwen van anderen laat beïnvloeden?

Ja, jij doet je wel eens anders voor dan je bent. Beter. Dat is niet erg, dat is algemeen domineesachtig. Mensachtig zelfs. Dus het voelt inderdaad ook een beetje als ‘door de mand vallen’ een angst die je altijd al met je meedraagt. Het merkwaardige is, dat - juist als je denkt op te komen voor de liefde, voor het licht – het duister een fikse vinger in de pap blijkt te hebben. Je wilde iemand een lesje leren – en dat was de duistere kant. De boosheid was niet verkeerd – het was goed dat X een halt werd toegeroepen. Maar je vergat in je heilige verontwaardiging dat je zelf nooit helemaal vrijuit gaat. Daar had wel wat meer van door mogen klinken in je gesprek. Kortom. Het is bepaald niet eenvoudig om je werkelijk als strijder voor het licht te gaan profileren. Het zal je eigen duisternis als eerste tevoorschijn brengen. Dat is al een reden om er maar nooit aan te beginnen, zo mensen dat al door zouden hebben. Maar vaak gebeurt dat wel. Dan ervaren mensen hoe het is, als ze ‘hun nek uitsteken’, oftewel: opkomen voor hun normen en waarden, opkomen voor hun dienst aan de liefde van God… zonder voldoende besef van hun eigen dienst aan de ‘nemende wijze’ zoals Henri Nouwen dat noemt. Je kan het ook de duivel noemen.

Voor jou is het leerzaam te beseffen dat je later dezelfde reactie vertoont: Je blijft er helemaal vol van zitten, omdat je niet wilt kijken naar je eigen aandeel. Jawel, je vecht een strijd met de duivel uit, maar die zit niet alleen in de tegenstander. Herken die duivel in jezelf.

 Als je bereid bent daar echt van te leren, dan kan je er ook tegen, dat anderen die dingen eerder zien dan jijzelf. Moeilijker wordt het met de harde kant, de woede die mensen op je projecteren, hun teleurstelling, hun haat. Dat heb je niet verdiend. Toch gebeurt het. Dat is de grote uitdaging. Wel de boodschap lezen, maar hun emoties, die niet voor jou bedoeld zijn, eruit filteren. Stuur dat naar ze terug, dat is waar ze zelf mee klaar moeten komen, iets waar jij niets aan kan doen. Leer je les, dat is alles. Leer je les, en groei daarmee verder in de richting van het licht. Laat je niet meesleuren met die stroom van duisternis. Laat die langs je heen stromen, stap er niet in, kijk er alleen naar.

Wat kan ik hier van leren?

 Dat doe je al, we zijn trots op je. Het is ook heel moeilijk, om hier de lichtheid en de vrolijkheid in te bewaren. Je bent het ook niet gewend, dit is een leerproces, en niemand leert iets door het gelijk de eerste keer helemaal voor 100% goed te doen. Dat is een kwestie van vallen en opstaan. Je hebt hierin ook teveel op anderen geleund, die hun eigen les moeten leren. Overdenk de gevaren eerst, doe niets overhaast. De duivel laat zich echt niet verslaan door overhaaste acties. Aan de andere kant had je dit ook nooit goed kunnen doen. Je hebt het zo goed gedaan als je kon, dus neem jezelf niets kwalijk. Al die oordelende mensen hebben geen macht over je, zolang jij ze die macht niet geeft. Je bent een zelfstandige meid, onafhankelijk van andermans mening en oordeel. Tenminste – dat kán je zijn als je daartoe besluit. Zou ik je aanraden. Maakt het leven een stuk plezieriger. Je bent vrij. Geniet ervan, maak er gebruik van. 

M. van Dokkum, fragmentM. van Dokkum, fragment

 

 vlg blzvlg blz